EMG w zespole cieśni nadgarstka
Zespół cieśni nadgarstka to choroba, której objawy związane są z uciskiem na nerw pośrodkowy, przebiegający w kanale nadgarstka. Jest najczęstszą neuropatią uciskową kończyny górnej – za kłopotliwe zmiany w nerwie odpowiada bowiem ucisk mechaniczny. Zespół cieśni nadgarstka dotyka coraz młodszych osób, ponieważ związany jest m.in. z wykorzystywaniem na co dzień komputerów, tabletów i smartfonów. W celu dokładnego określenia lokalizacji zmian chorobowych w mięśniach wykorzystuje się elektromiografię, czyli badanie EMG, przede wszystkim z użyciem elektrod powierzchniowych oraz igłowych.
Jakie są przyczyny zespołu cieśni nadgarstka?
Przyczyn zespołu cieśni nadgarstka może być wiele. Począwszy od przyczyn anatomicznych (np. wady kostno-rozwojowe nadgarstka czy tłuszczaki), przez przyczyny chorobowe ogólnoustrojowe (neuropatie w przebiegu m.in. cukrzycy, boreliozy lub alkoholizmu, stany zapalne w przebiegu reumatoidalnego zapalenia stawów oraz stany nadmiernej ciasnoty wewnątrzkanałowej w przebiegu chorób otyłości czy tarczycy), po przyczyny nabyte, do których można zaliczyć np. ćwiczenia fizyczne obciążające nadgarstki lub pracę przy komputerze. Oprócz tego zespół cieśni nadgarstka może być spowodowany ciążą i połogiem, a także urazami bądź zabiegami operacyjnymi, które zostały wykonane w obrębie struktur nadgarstka.
Najczęstsze objawy zespołu cieśni nadgarstka
Charakterystycznymi objawami zespołu cieśni nadgarstka są najczęściej zaburzenia wrażeń czuciowo-ruchowych dłoni w zakresie unerwienia nerwu pośrodkowego. Można do nich zaliczyć m.in. bóle, mrowienie, drętwienie, skurcze mięśni oraz obrzęk w okolicy kciuka, palca wskazującego i połowy palca serdecznego (zespół cieśni nadgarstka nie dotyczy palca małego). Z początku wymienione objawy pojawiają się w nocy, w miarę rozwoju choroby dochodzi do nich zanik mięśni kłębu, osłabienie chwytu i niemożność zaciśnięcia ręki w pięść, co przekłada się m.in. na częste wypadanie przedmiotów z ręki. Należy pamiętać, że degeneracja nerwu pośrodkowego prowadzi do powolnego inwalidztwa kończyny górnej w zakresie ruchowo-czuciowym, które uniemożliwia normalne funkcjonowanie, dlatego warto zawczasu przeprowadzić badanie EMG, będące jedyną w pełni wiarygodną metodą diagnostyczną zespołu cieśni nadgarstka.
Badanie EMG – w czym pomaga?
Dzięki badaniu EMG możliwa jest ocena przewodnictwa bodźca we włóknach nerwów obwodowych (w przypadku zespołu cieśni nadgarstka jest to nerw pośrodkowy). Wykorzystuje się w nim elektromiograf – aparaturę wyposażoną w elektrody mięśniowe, które rejestrują zmieniające się w trakcie badania bioprądy. Podczas badania EMG lekarz wkłuwa elektrodę w mięsień pacjenta, który leży na specjalnie przeznaczonym do tego typu zabiegów łóżku. Badanie obejmuje sprawdzenie mięśnia w spoczynku, w napięciu oraz całej grupy mięśni w obrębie badanego miejsca. Na podstawie wyniku prezentowanego w postaci krzywej przy pomocy specjalnego programu komputerowego ocenia się przepływ impulsów elektrycznych w określonym odcinku nerwu. Dzięki temu można określić lokalizację, stopień oraz charakter uszkodzenia nerwu.
W badaniu EMG wykorzystujemy elektrody powierzchniowe, czasem również elektrody igłowe. Badaniu przewodnictwa poddajemy dwa nerwy – pośrodkowy oraz łokciowy, aby zróżnicować wystąpienie mononeuropatii i polineuropatii – wyjaśnia dr hab. Rafał Rola, neurolog z Centrum Medycznego Medicum.